O kadar korkuyorum ki düşüncelerimden sarhoş olamıyorum. Bilincim dahilinde olmayan bir kelime çıkar da dudaklarımdan utandırır beni düşünce dünyam diye diğer insanlar gibi eğlenemiyorum bile. Buna kontrol manyaklığı diyebilirsin. Bunu kontrol manyaklığı hakkında bilimsel pek fazla bir şey bilmemene bağlarım. Benimle yargılarını kenara bırakıp yürümen gerekir. Bunca zaman nerede olduğunu sormak için gözlerin duygusal yaptırımını kullanmamaya kararlıyım. Zaman işte, herkes bir yerlerde. Denk gelmiyor olmamız aynı şeyleri düşünmediğimiz anlamına gelmiyor. Uzun süre uzun konular üzerinde yazamıyorum. Malum biraz dikkat dağınıklığımdan yakınıyorum bu sıralar. Bir asır gibi yaşıyorum her anı, bir saniye gibi geçiriyorum asırları. Asrın da hatrı vardır. En az senin üzerimde olduğu kadar. Her neyse konularımdan etkilenmen hoşuma gitmiyor. Ne kadar ilginç bulutları hiç düşünmemiş olman. Öylece gökyüzünde asılı kalan bir kaç toz veya buhar parçalarından ibaret olmadıklarını düşünüyorum. Belki de yanlış. Yine de bunu her fırsatta düşünmüyorum nasıl olsa. Anlık gelip giden düşünceleri yakalayıp ayaklarına taş bağlayıp egenin derinliklerine bir balıkçı teknesinden atmak gibi planlar yapıyorum aslında boş zamanlarımda. Herhangi bir şeyle uğraşmak biraz kaslarımı zayıflatıyor diye düşünüyorum. Suyun kaldırma kuvveti varsa aklımın da unutma gücü var. Sevmediğim duyguları yaşamamak için bu gücü kullanmam ne kadar normal bilemiyorum ama bu bedenime fazla müdahale ediyormuşum gibi hissettirebilir. Bu beni kötü hissettirmeyecektir.

İnsanın nasıl oluştuğu hakkında bilimsel verilerin inandırıcılığı ne kadar zayıf. Oysa o verilere takılıp kalsak herkesin aslında aynı şeyleri düşünmek, yaşamak gibi zayıf noktaları olabilir. Oysa herkes ne kadar farklı. Hiçbir şeyden emin olamamak ne kadar muazzam bir duygu. Egoyu bastırıyor aslında. Ne kadar küçük olduğunu insana tekrar tekrar hatırlatıyor. Bazı meseleleri çok fazla abartıyor gibi düşünüyorum Adem’in. Sessiz sessiz otururken bir anda ortaya bir tartışma konusu atıp insanları birbirine düşürmesinin bir içsel deney olduğunu tahmin ediyorum. İnsanı anlamış bu çocuk. Ama emin değil. Olması gerektiği gibi.

Sanat, felsefe, edebiyat burjuva işi uğraşlar mı cidden. Bazen rahat ettiğimi fark edebiliyor ve bunun için bir hayli yakınıyorum. Bilgeler çok fazla şey söylüyorlar.

Bilge de fazla şey biliyor diye bilge değil bu arada. Sadece bilmesi gereken konularda öğrenmeye meraklı ve hatırlama kabiliyeti benden biraz daha fazla.

Aslında hatırlamak gücü benden bi tık fazla her insan benden daha bilgedir desem pek de yalan olmaz. Sana kendimi anlatmaya çalışmıyorum. SAdece biraz konuşmaya ihtiyacım vardı. Seni gördüm ve seninle konuşmaya karar verdim. Beni dinlediğin ama anlamaya çalışmadığın için teşekkür ederim. Çünkü bu kelimelerin yerleri değişip daha farklı cümleler oluşturacak şekilde dizilseydi, hiç olmayacak insanlara anlamlı şeyler ifade edebilirdi. Optimizmin yarım uyak tahammülleri dillendirip gerçeğe dönüştürme çabası anlamsız. Düğümlerimiz sıkı, karanlıklarımız zifiri olsun.

Başında beklerken biraz beceriksiz olduğumu hissediyorum. Oysa yazmalıyım başıma gelecekleri, kahinlik iddiasında bulunmuyorum. Sadece geleceği sezebiliyorum. Merak duygusu yenilmeli. Bir savaş bu epey kanlı, Galibi de katil, mağlubu da. Yanlış! Dünyamda işler pek yolunda gitmiyor. Beni kaçıracağın bir uzay gemin varsa seninle o yıldızda yaşayabileceğimi düşünüyorum. Ama pek emin değilim. Yerimi yadırgayabilirim. En azından bir koltuğum olsaydı diye başının etini yiyebilirim. Kitaplarımı da burada bırakabilecek kadar vicdansız mıyım? Belki de, bilemiyorum. Yanlış işte! Kendimle çelişmekten hiç hoşlanmıyorum. Değişim beni düzensiz bir ruh haline sokuyor. Kapitalizme sövüp yuvalarına harç taşıyorum. Bu beni dengesiz biri olduğuma inandırmaya yetecek bir kaç davranışımdan birisi. Akşamları ne kadar sevsem de gündüzleri mutlu oluyorum. Galiba ben mutsuz olmayı seviyorum. Mutluyken yazamıyorum. Belki de mutluyken daha mutsuzum, ihtimal dahilinde. Vazgeçtim, o yıldızda yaşayamam ben, sen benim yanlışlarımla dolu dünyama gel, hadi, bekliyorum.

Bir koku beni yıllardır gitmediğim bir yere saniyeler içerisinde götürebilir. Aslında tamamen hayat bana renkler ve kokulardan ibaret olan ilginç bir dünya sunuyor. Farkındayım. Bu sunumun güzelliği ile ilgili bir problem yaşıyorsam bu hayatı nasıl algılamak istediğime bağlıdır. Ağaçların bir dakika için görev yerlerinden ayrılıp aylaklık etmek için bir yerlere gittiğini düşünsene. Her zaman görülen bir mevsim az sonra beni yolculuklara revan edebilir. Bavulumu iyi hazırlamalıyım. Çünkü yol, kıtlıkla dolu bir katildir.

Gecenin hür kuşları vardır. Bilinmeyen saatlerde seferler düzenlenen tüm düşlere bir göz atarlar. Ayın karanlık tarafını gören herkes gibi onlar da aynı şarkıları yazarlar. Topluluk belirtisi hissedilmeli, insanlar da onlar gibi hep aynı kokuları duyarlar.

Kat edilen her bir metre insanlığın bir başka denize yelken açabilme potansiyeline sahiptir. İnsan, yapısı gereği unutandır. Oysa yola radikal arzuları ile çıkmıştır. Yol ne kadar dar ise o kadar derindir. Bu derinlikte usta yolcular bile vurgun yiyebilirler.

Ne kadar inandırıcı konuşuyor bazen balıkçılar. İnanmamak elde mi? İnsan inanandır. İnandıkları uğruna insanlıklarını bile kenara bırakabilirler.

Düşünce kalkmak ister insan. Aynı yerden düşmek istemez. Buna tecrübe der. Belki de alışmak lazım acıya. İnsan olmanın gereği düşünmektir. Gerektiği kadar düşünmez ama. Eğim eğilince olmaz. Eğilimin ne tarafaysa oradan kırmaya çalışır dalını hayat.

Denizin durağanlığı balıklarımı rahat ettirmeliydi. Onlar ölmeyi seçti. Tercih meselesi. Kızamıyorum yine de. Onları oraya bırakmak bir hataydı. Hatalı olduğunu kabul eden de insan olmalıydı.

Umursamaz bir adam vardı. Önce kendini bulmaya çalıştı. Olmadı. Kendini bulduğunu sandığı insanlardan kaçtı. “Bu nesil benim neslim değil. Yanlış zamanda yanlış yerdeyim” dedi. Dediği kadar vardı. Var olduğu kadar yoktu. Kaçtığı yerde bir ağaç kovuğu buldu, saklandı. Bir asır geçti, uyudu, uyudu, uyandı, kovuktan çıktı. Şanslıydı. Hala kesmemişlerdi saklandığı ağacı. Bir orman iş merkezi olmamıştı, şanslıydı. Ama sadece bu kadar şanslıydı. Yalın ayak koşup sahile indi. İndiği yer sahil değildi, beton istilası, ağaçlar üzerine oturulabilecek şekilde kesik. Seyyar satıcıdan bir çay aldı. Ayaklarını binadan aşağı sarkıttı. Aşağısı denizdi. Düşünmeye başlasa düşünmeden edemezdi. Bu yüzden erteledi. Yanında bir kız belirdi. Yaşlı gözleriyle bir mendil istedi. Adam cebinden bin yıllık mendilini çıkardı. Kıza uzattı. Eli mendil gibi bembeyaz oldu. Kadının eli kirliydi, değdi, elinin kirlendiğini düşünüp çayı eline döktü. Bir mendil gibi eridi gitti eli. Çaya kızıp denize döktü. Deniz çayın rengine büründü, kız üzüldü. Üzgün hali buharlaştı, yağmura dönüştü, bin yıllık hayat sağanak oldu, dünya üzerine düştü, düştüğü yerden yerildi. Akşamına yenildi, içildi. Kelimeler dağıldı, sözler azaldı, kadehler kalktı, sağlığına içildi.

İnsanların karşısındakini aptal zannetme huyları var oldukça hiç bir insan ilişkisi olması gerektiği gibi sade ve kusursuz olmayacaktır.

İnsanlar konuşma esnasında size net olduklarını söyleseler bile onların içlerinde kokusunu aldığınız şeyin adı o bağnaz istek silsilesinin bozulmuşluğu. Bu hislerinizde yanılmadınız. Aslında size karşı savunmada olduğunu düşündüğü zaman başlatılan o fikir bombardımanı savaşın görünmeyen karanlık tarafıydı. O ilginç istekleri yanıtsız bırakmak sizi ona karşı istek savaşında bir sıfır öne geçirebilir. Lakin sonraki kozun tam yerinde olmalı. Karşı tarafta elin açıklığından faydalanan bir fikir budalasının gözlerindeki edepsiz blöfü iyi okumalısınız. Çünkü verilen her koz zeki olduğunu düşünen bir beynin rezil isteklerinden doğan o kanamalı dürtülerini size karşı kullanması isteğini barındıracaktır. Dizginsiz fikirlerini kendinden başkasıyla paylaşamayan bir sefille karşı karşıyaysanız ve size hayatınız, dünyanız hakkında fikirlerde bulunma yetkisine nail olduğunu hissettiriyorsanız, bu da verilmiş olan başka bir kozdur. Ona değerli olduğunu hissettirmek kendinizi değerli görmediğinize dair yanlış bir izlenim oluşturacaktır. Aldırmayın, sadece biraz daha zeki hissetmesini sağlamak içindir bu davranış. İnsan kestirilemeyen davranışlardan daha çok yara alır.

Yandaş olarak gördüğünüz insanların zamanla aslında rakibiniz olabileceği duygusu çok uzak olmamalı. Çünkü insan savaşan ve savaştığını unutan bir varlıktır bazı kitaplara göre. Oysa tüm evrenden sıyrılmış dikensiz bir gül olmalıydı insan, sıyrılan diken olmayı yeğleyenlere söz yok tabi. İnsan dışardan haklı, içerden de bir söz duyduğu garip iniltisi “ne kadar hain çalışıyor aklı.”

Zaman zaman bir daha hata yapmamaya söz vermiş bir rahibe gibi hür-i pak hissediyor olsa da bedenim akıl akılalmaz günahlar denizinde kaybolmuş küçük bir balık gibi kalakalıyor olduğu yerde. Yenilmesi an meselesi, yenerse akıl meselesi. Serzenişlerim boşuna, anlaşılmak için değil bu sözler. İçimde bir yangının küllerini biriktirmek hoşuma gitmediğinden. On dakikada yerle bir edilen düşünceler yerini bozarmış küllerle dolu bir harabeye bıraktı. Küllerini Nil’e salmazsam, haksızım. Kendime karşı, hislerim zavallıca olarak kalır ki bu beni güçsüz olduğuma inandırır. Zaman dediğimiz tik taklı kuzey rüzgarlarında insanın hali ne denli çelimsiz kalmıştır. Bilinmezlik devinimi isanın insandan çıkarı dolu. Bu yavan zulmü insan nasıl kendi aleyhine çevirebilir ki.

Bazen hatalar insanın kendisinden kaynaklanmaz. Karşı taraftan kaynaklanırsa da yaralamaz. Belki de biraz iç burukluğu bırakır hücrelerimizin derinliklerine. Kalbin boğazı düğümleniyor. Ne yazsam, nasıl yazsam da ne hissettiğimi karşılamıyor. Ne acı. İnsan budalası…

İstediğin kadar canımı yak. Şimdi buradasın. Sen buradayken seni hissetmiyorsam, gittiğin zaman da sensizliği hissetmem. El alem ne der korkusuyla kahkahalar at. Gülüşünü kıskanmıyorum artık. Çok bunaldım, kaçıp bir ağaç kovuğuna saklanmayı düşünüyorum. Önceden olsam burada, uzanır çimenlere gökyüzünü seyrederdim. Kutup yıldızından karınca yuvalarından seni bulmaya çalışırdım. Soğuktun, kayan yıldızlarımı yakalamaya çalıştım. Belki başıma ekşiyen bir delinin her söylediğine inandım. Yorgun memur dertleri dinledim. Şimdi o kadar korkuyorum ki yaşamak sancısından. Kağıtlara bir kaç yalın kelime bırakıyorum. Dünyayı toplasan bir cümle etmez şimdi, kendimi terk ediyorum…

Kelime kökenleri araştırmaya giriştim. Her neredeysem ve kiminleysem o yerde kimliğimi neden yitirdiysem bilmek istiyorum. İstemsizce elim yazılmışlara gidiyor, oysa istediğim, henüz yazılmamış olanın ruhundan çığlıklar atıyor. “Beni buradan çıkar!” Kolaysa sen yap. Sese doğru yöneliyorum, yöneldiğim yeri karanlıklar basıyor, bir karabasan rüyalarımı ziyaret ediyor. Münzevi birisi, onu sevmiyorum değil. Ama ziyaret yersiz, misafirliği istemsiz. Uyandığım gibi bir koşuşturma, zorluyorum zihnimi, bulmalıyım hayallerimin yerini. Yazılmamış olandan, çizilmemiş olandan, akla gelmemiş ve gelmeyecek olandan geçmeli yolum, her ne pahasına olursa olsun, bulmalıyım onu. Bir uğramak değil amacım, oraya bedenimi adamalıyım. Dağ, taş, gök, toprak… Yardım etmeli bir kaç sağanak. Herhangi bir kasırganın peşinden gitmeliyim. Katmalı girdabına beni de. Nerede duracağımı bilmeden indi bindi pahası ile gideceğim yere götürmeli beni. Belki de buluşmamız hiç bilmediğimiz bir köyün kahvehanesinde olmalı. Mütevazi. Birer çay söyleyip dalmalıyız derdimizin sanatına. İnsan ne olduğunu bilmeli, nereden geldiği önemsiz, nereye gideceği belirsiz. İzbelerde bulmalı kendini, zamansız, yerin değeri değersiz.

Ne bu bekleyiş? Beklediği şeyin nesnesinden bile habersizken tekliğini çoklaştırma çabası yersiz. Ellerinin adı var, bana ellerinle seslen. Seni duyamıyorum. Delirmek eylemi elde var birken, diğer eylemlerin varlığı arafta? Ne tarafta? Soru, soru, soru. Hayat; çok fazla soru. Oku, öğren, anla. Hayat; çok bilinmeyenli iki denklemin birlikteliklerinden doğmuş ikiz çocuk. Her yer, yerde. Deniz, gök; yerde. Yerin dibi bir yerde. Ben bir yerde. Gözlerim yerde. Yaşamak istiyorum. Ama bu ten uyuşmazlığı zararlı. Utanıyorum. Her uyku yarı ölüm, uyanış ölüm. Ben hep uykunun en güzel yerinde uyandırılıyorum. Bir serçe mezarı; küçük, önemsiz, belki de gereksiz. Ben o mezarın dondurma çubuğundan taşıyım. Yazılacak yerim yok. Üzerime basılıyor, toprağa karışıyorum. Uykunun en güzel yerinden sınavdayım, soru, soru, soru. Yüzüm yerde, artık bildiğim soruları da cevaplamak istemiyorum.

Belki de kendiliğimden;

Uyanıyorum,

Toprak oluyorum,

Batıyorum.

Bugün üçüncü gün. Bir takım yıldızı beliriyor gözlerimin önünde. Önceden gördüklerimin hazin bir hatırası olarak sadece bunlar beliriyor zifiri karanlıkta. Daha önce hiç bu kadar endişelenmemiştim göremeyeceğim için. Oysa basit bir toz zerresi sanıyordum gözlerimde misafir ettiğim zerreleri. Meğer onlar bir işgalci edasında misafir oldukları haneyi ele geçirmek için planlar yapmışlar. Perdeleri kapatmalarını buna bağlıyorum. Zannediyorum ki iyi huylu değil beynimdeki bu sefilliğinden habersiz ur. Belki de kendine yüklediği sıfat; Uğur. Yenemeyeceğimi düşünmüyordum son günah çıkarmama kadar bu şaşkın günahımı. Ama rahiplerdeki umutsuz gülümseme varlığımı aşıp büyük bir savaşma ruhuyla da doldurmuyor yorgun bedenimi. Yıkıcı. Bugün gözlerim seni göremeyecek. Belki bir sonraki görüşmemiz aylar sonra değil. Bir kaç saat sonra yanıma gelip her şeyin iyi olduğunu söyleyeceksin. Varlığını hissetmem için tenine ihtiyaç duymuyordum oysa. Şimdi o güzel fotoğraflarına bakamayacağım. Güzel yüzünü unutmamak için hayallerime saklanacağım ne acı. Belki bununla başa çıkamayacağım. Son kez gördüğümü anlamış olsaydım doya doya bakardım yüzüne diye düşünüyorum. Gerçi yakınmayı, pişman olmayı, kaderimi sorgulamayı sevmem ama. Ama, ama, ama…

Düzen takıntımı bırakmam için yardımcı olacak iyi tarafı. Göremediğim şeylerin düzensiz olduğunu hissedemem sonuçta. Başka iyi tarafları da olacaktır eminim. “Her şerde bir hayır vardır.”derdi babaannem. Onun ölümünden beri hiç bu kadar onu özlemle anamamıştım. Belki de onu sevmeyi bile bilmiyordum. Artık bazı konularda ne demek istediğini anlayabiliyorum galiba.

Hayvan sahiplenmek istiyordum. Uzun zamandır bununla ilgili araştırma yapıyordum. Bir kaç yerde kılavuz köpeklere rastlamıştım sahiplenmeyi bekleyen. O zamanlar hiç ihtimal vermediğim bu olgu, şimdi gırtlağıma çökmüş durumda. Sadece gözlerimi kaybetmem değil olay. Ölebilirim de. Bu da çok uzak geliyordu bir zamanlar. Ölüm denen insanüstü yoklukla tanışmam çok küçükken olmuştu, Annem. Belki de bundan dolayı çok sahiplenmiştim o yokluğu. Ama başına gelince insan daha garip hissediyormuş. Bir arkadaşımı da lisede kaybetmiştim. Benimkine benzerdi yolculuğu. Umarım demem gerekiyor galiba, umarım yolculuğumuzun sonu aynı yere gitmez demem gerekiyor. Galiba umarım demek istemiyorum. Onları özledim. Ama yanlarına gidip onlara anlatabileceğim kadar fazla ilim, irfana sahip miyim, gerçekten bilemiyorum. Hem yeniden dirilmemiz ne zaman olacak ki? Daha o zamanın bilgisine bile ulaşamadık. İyi şeyler düşünüyordum hayat için. Belki de hayatın yoruculuğundan bıktım. İyimserliğin kara mutluluğu düştü gözlerime. Göremiyorum. Yıldızlar biriktiriyorum gözlerimdeki perdelerde. Her birinden bir istekte bulunuyorum. Seni unutmak istemiyorum. Ölmek istemiyorum. Ölürsem de sakın ağlama, gözlerim, gözlerindir. Bir damla yaş, bilmem kaç dakika daha yaşlandırır seni. Ağlama, istemiyorum.