Dünyayı geziyorum. Her kentte seni arıyorum. Bütün meydanlarda oturup alelade bir taşa senin ismini yazıyorum. Ödevim bu olsun, ölmeden bütün şehirlere senin ismini götürmeliyim. Şehirlerin o kirli taşlarını senin isminle yıkamalıyım.

Yıllardır nerede olduğunu bilmiyorum. Dahası, sormuyorum da. Belki doğru zamanı bekliyorsun. Belki beklediğini bile bilmiyorsun. Dert değil. Ben biliyorum. Eninde sonunda bütün geç kalmışlıklarından sıyrılıp geleceksin. Tam zamanında orada olmanı beklemiyorum. Ben seni olduğun gibi kabul ediyorum. Yine de fazla bekletme, yaralıyım, kan kaybediyorum.

Bir ara sokakta gasp etmeye çalıştılar beni. Dilimdeki en güzel kelimeye dikmişlerdi gözlerini, başka başka şeyler söyledim kurtulmak için. Gözlerimden anlamış olmalılar, inanmadılar. Bir isim sordular bana. Tek kelime edemedim. Korktum. Her isim dudaklarımdan seninle bezeli çıkar diye sustum. Seni alırlarsa neyim kalır benim? Milyonlarca sıfırım, solumda birsin. Sen gidersen biriktirdiğim sıfırları nereye sığdırırım? Ağzımı bıçak açmadı, onlarda biliyordu, konuşmayacağım, aralarından biri bağırdı, sesi çok gür, çok bağırdı. Akşamüstü doğan kızlara isim vermekmiş niyetleri, sonradan söylediler. Ama yerdeydim, ismini tozlu yerlerde zikretmedim, kirlenmedi.

Sonra gözlerimi istediler, meğer kızların yaratıcıları onlarmış. Herkesten en değerli şeyini gasp edip, meşru kızlar yaratacaklarmış. Vermek istemedim. İsteklerime kulak asmadılar. Belki kapatsaydım göz kapaklarımı işleri zorlaştıracaktım, belki kurtulacaktım. Ama malesef, gözümü bile kırpamadım. Yıllardır, seni herhangi bir yerde görürsem diye gözlerimi kapatmamıştım. Alışkanlıklarımdan beni kopardılar. Gözlerimi bir torbaya koydular, sirenleri duydum, ayrı taraflara koşuştular. Merhametin adresi değişti, bir damla kan düştü, dümenim oraya devrildi. Tek kelime etmedim inan bana. İsmini söylemedim. Ne geçmişi ne geleceği görmedim. Kördüm artık, yol kenarında dilendim. Duyguları sömürdüm, kendimden iğrendim. Yoruldum, bir kaldırımın kenarında, ulu çınarın altında durdum, dinlendim.

Artık şehirleri kulaklarımla gezeceğim. Bütün meydanlara oturup alelade bir taşa senin ismini fısıldayacağım. Caddelerde haykıracağım. Her sokağı sana çıkarıp, bütün dünyayı varlığınla tamamlayacağım.

Bugünün tarihi farklı, her zamankinden farklı bir gün yaşıyoruz. Henüz ben hariç kimse bunun farkında olmayabilir, fakat farkında olmadığımız şeylerin var olmadığını da iddia edemeyiz. Tarih tereddütten ibarettir. Her tarihçinin kendine göre farklı olarak söylediği yalanlar vardır ve her insan farklı bir tarihçinin yalanını yaşar. Yazılı metinlerden çıkarılan trajedilerin maliyeti yitik sevgilileri yazarın. Yazmak da bir alfabeden türemiştir, yazan da. Aslında hepimizin binlerce ortak noktası var, ve bunun farkında değiliz. Bir kere aynı yazılı metinlerde geçiyoruz. Nereden geldiğimiz önemli olmasa bile neden geldiğimiz konusunda ortak bir fikre varmalıyız.

Saçma sapan konuşulan, yazılan her sözcük sarf edenden intikamını alacaktır. Bu yersiz intikam merakı değil, yazılmışların ve yazılacak olanların hakkıdır. Algıda seçiciyiz, ağrıda seçiciyiz, geçirgeniz. Ne zaman yanlış yerde durduğumuzu hissetsek, o kadar özgürüz işte. Bir bıçağın sırtını ovuyoruz. Ne de acı çekmiş bıçak olana kadar, en özgürümüz o, acı çekmek özgürlükse.

Hemen her dakika çabalamakla ilgili düşüncelerimin değişimi huzursuzluğa yol açsa da, içimdeki o nevrotik piçin tüm rahatsız isteklerini uygulamaya koymaya çalışıyorum. Kendimle barışamadığımdan ötürü aynalarla da düşman oldum. Gördüğün gibi bir düşman onlarca düşmanlık doğuruyor. Karşılıklı aynalarda düşmanlık sonsuzluğa kadar erişiyor. Erimiyor, yok olmuyor. Işığın varlığını fırsat bilip, yüzüme bir buçuk ton yumruğunu indiriyor. Gölgelerim yerleri siliyor. Silinenle birlikte silinip gidiyor. Hoşça kalıyor.

İlgisiz düşmanlarım var, her bir hücremden davacıyım, biri bunu yetkililere bildirsin. Yetersizliklerimle yetinmeye çalışsa da aynadaki düşmanım, beni can evimden vuramayacak. Henüz beni tanımıyor. Ben onu çocukluğumdan anımsıyorum.  O da o zamanlar benim gibiydi, ne yazık! Bu zamana kadar az olanla yetinmeye alışmış. Dengesiz bir varlık, karşımda ağlıyor, amma da alınganmış.

Bizim savaşlarımızın zamanı da yeri de belli değil anlayacağın. En mahrem zamanlarda kaldırıp dizine vurulan tekmelerden sakın. Hayret, birbimize bu kadar ırak, bu kadar yakın. Hayallerinden korkuyorum dostum. Beni kendi dünyandan ayır. Zalimlik kanında var, yüzündeki o aptal gülümsemeye yakış da benimle konuşurken oradan tanın.

Tüm düşmanlarım, genetik bir devamlılık hatasından yüzlerini kaybetmiş. Şimdi hepsi yüzümü çalmak için aynada pusuda. Gençliğimden vuruyorlar beni, zaaflarımdan, aşklarımdan. Bir an olmalı artık, kaçmalıyım bu rüyadan.

Gözlerinden akan, timsahtan alınmış, beni en savunmasız olduğum zamanda vurmuş, göklere cesedimi yığmış. Gösterisi rolmüş, kendime fazlaca inanmıştım. Beni yanıltmış. Ben baygınken, ruhumu, rüyalarımı, yüzümü çalmış.

Yenildim işte. Görüyorsun. Ama son darbemi her zaman hatırla.

Sessizliğini sinirlendirdim, bana çığlıklarından bir tane yakıştır. Ardımdan tak, takıştır. En dingin zamanımda yaklaş, en savunmasızken. Yanıma otur, af dile.

Affediyorum. Bana benden iyi bak. Öyle hemen yenilme.

Umut dolu bir günün akşamında yediğim yumruklarla birlikte yerdeyim. Kalkmak için çok uğraştım.

Kaldırımlardan aldığım yardımlarla şimdi ayaktayım. Suratımda bir yumrukla yürüyorum. Hangi kaldırım beni nereye götürecek bilmiyorum. Buraya nasıl geldim hatırlamıyorum. Hızlı adımlarla, başım önde yürüyorum. Nereye gitmek istediğimi bilmiyorum. Yol boyu küçük ayrıntılarla oyalanıyorum. Taşları sayıyorum. Çizgilere basmamaya çalışıyorum. Hangi figürlerin hangi aralıklarla takip ettiğini tespit ediyorum. Bazı ayrıntılar beni delirdiğime inandırıyor, bazıları bana mutluluk veriyor. Ama yine de korkuyorum. Galiba nereye gitmek istediğimi bilmeyişim buna sebep oluyor. Çok net bir şekilde korkuyorum, fazla belli etmeden yürüyorum. Kaldırımlardan iniyorum, karşıdan karşıya geçiyorum. O kaldırımların arasında yürüdüğüm sığ asfalt yoldan nefret ediyorum.

Yolun karşısında taşlar değişiyor. Çizgiler sıklaşıyor. Basmak zorunda kalıyorum. Her çizgiye basışımda biraz daha acıyla başparmağıma yükleniyorum. Ayak ucunda yürümekten hiç hoşlanmıyorum. Ama yine de o kaldırımdan inmiyorum. Çünkü asfalttan nefret ediyorum.

Kendi kendime konuşuyorum. Ellerimle, yürüdüğüm yollara, köşe başlarına insanlar çiziyorum. Bu hareketlerim beni deli olduğuma inandıramıyor. Daha somut deliller bulmaya çalışıyorum. Kaldırımların arasından başkaldıran otlarda deliller arıyorum, çok küçükler, göremiyorum. Asfaltta da olabilir! Göz ucuyla bakıyorum. Bulsam da asfalta inemem, asfalttan nefret ediyorum.

Aklıma gelen düşüncelerden kaçamıyorum ne yazık. Suratımdaki yumruğu kırık parke taşlarının arasına saklıyorum, sabah buradan tekrar yürüyeceğim, oraya bırakıyorum dönerken alırım. Umarım çalınmaz. Devam ediyorum. O yumruğa bağlandım, beni kendimden uzaklaştırdı. Hep böyle bir şey bekliyordum. Şimdi onu eve götüremem. Annemden korkuyorum.

Ayrıntılar konuşmaya başlıyor. Nereden geliyor sesleri? Taşlar “Dışarı basma!” diye bağırıyor, başta biraz ürküyorum. Ayağımın altından kırmızı bir çizgi geçiyor, yüzüme bakıp, “Benden kaçamazsın!” diyor. Ona pek aldırmıyorum, o kırmızı çizgi asfalta düşüyor. Sararıp yok oluyor. Ben kırmızı çizgiye üzülüyorum. Hayatları karartan, insanları birbirinden ayıran, o hain asfalttan nefret ediyorum.

İçimden biri konuşuyor. Duyuyorum. “Asfalta in” diyor. Nefret ettiğim şeylerle yüzleşmem gerektiğini söylüyor. Bendeki bu gerçekçi, problem çözen yanı pek sevmiyorum. Bana çok didaktik geliyor, didaktiklikten nefret ediyorum.

Kafamı tekrar öne eğiliyor. Ama bu sefer duruyorum. Sokağın ortasında aniden önüme çıkan bir teyzeye bağırıyorum. Poşetleri çok doldurmuşsun!

Galiba onları sevdiğimi anlayabiliyorlar. Durduğum yerde kendime hareket etmem gerektiği emrini veriyorum, bir kere bu emrimi yerine getirmesem ömrümce iflah olmam. Biliyorum. Yerine getiriyor, ben ve iç organlarım harekete geçiyorum.

Bana garip gelen şeyler insanlara da gerçekten garip geliyor mu acaba, bunu yıllardır merak ediyorum, kimseye de soramıyorum. Bazen çok gergin oluyorlar, insanları pek sevmiyorum. Ben bazen bazı tartışmalarda sinirleniyorum. Birden bağırıyorum mesela. Kendime kızıyorum, sinirleniyorum. Kendimle küsüyorum. Ama fazla sürmüyor yine kendime geliyorum.

Sonunda yürüdüğüm kaldırım bitiyor. Mecburen o nefret ettiğim asfalta inmek zorundayım. Bir rögar kapağının üzerine basıyorum, özür diliyorum. “Rica ederim” diye karşılık veriyor. İçten bir gülümsemeyle bu ince davranışı taktir ettiğini belirtir gibi. Samimiyet gördüğüm herkese yaptığım gibi yanına oturup onunla konuşuyorum. Her gün üzerine basan binlerce insanın onun farkında olmayışından yakınmaya başlıyor. Muhabbetten hiç hoşlanmıyor, yanından kalkıyorum. Dün rögardan nefret ediyordum, bugün asfalttan nefret ediyorum. Hızlıca yürümeye devam ediyorum.

Karşıma merdivenler çıkıyor. Uzun aralıkları, bozuk yükseklikleri, rastgele merdivenler. Başta buradan çıkmak isteyip istemediğimi düşünüyorum. Merdivenlerin önünde kendimle savaşıyorum. Bir yanım çıkma derken diğer yanım da onu destekliyor. Desteklediği için o yanımı savaşa dahil etmiyorum. İçimde cihan harbi yaşanıyor, kimse aldırmıyor. Bir ateşkes yapıyorum, belli bir süreliğine, çıkmaya karar veriyorum.

İlk adımımda kırmızı çizgi bağırıyor. “Kaçamazsın demiştim!” diyor. Bu sefer ürküyorum. Mehmet Güreli şarkılarından birkaç kelime hatırlıyorum. Onları içimden yüksek sesle söylemeye başlıyorum.

Bir basamak daha! Bu sefer taş, “Tamam artık boşluklara basabilirsin burası serbest bölge.” diyor. Burası neden serbest bölge diye soruyorum. “Yükseldiğin her yer sana serbest bölge” diyor. Bir kaldırım taşı beni yükselmeye yönlendiriyor. Sözlerini ikiletmiyorum. Hızlı hızlı birkaç merdiven çıkıyorum.

Kırmızı çizgi arkamdan bağırıyor. “Yetişemiyorum bekle” diyor. Merdivenin ortasında durup onu bekliyorum. Beraber çıktık yola onu yarı yolda bırakmak istemiyorum.

Kafamı kaldırıp sokak lambasına bakıyorum. Ona sarılmak için içten bir hamle yapıyorum. Kollarımın yetmeyeceğini fark edince çaktırmadan elime bir kumaş parçası geçiriyorum. Isınsın diye sarılma faslını uzun tutuyorum. Benden sonra ona kimse sarılmayacağını bildiğim için kumaş parçasını etrafına sarıyorum.

Merdivenin sonu asfalta çıkıyor. Asfalt bu sefer konuşmaya başlıyor. Ne bu nefretin sebebi diyor. Ben nefret ettiğim şeylere açıklama yapmaktan da nefret ediyorum. Oyuncağına göz dikilmiş çocuklar gibi kafamı çeviriyorum.

Bazen neden nefret ettiğimi nasıl nefret ettiğimi bilmiyorum. Bazen ne yaptığımı ne yapmak istediğimi bilmiyorum. Bazı öğretiler hiçbir işime yaramayacak. Ama yine de öğrenmek istiyorum. Belki de gündüzdür yaşadığımız, ben gece yaşanan hiçbir şeyin sebebini bilmiyorum.

Öğrenmeye çalışıyorum.

Sokağın başında seni görüyorum. Seni tanımıyorum.

Henüz bazı duyguları yaşamadığım için neye benzediğini kestiremiyorum.

Sevmek nedir bilmiyorum. Ama seni seviyorum.