Bu bir intihar mektubu değildir. Belki de mektup bile değildir. Zaten mektupların amacını yanlış anladı insanlık. Mektuplar birine yazılmamalıydı. Öylesine yazılıp öylesine bir yere gönderilmeliydi. Tanıdık insanlara mektup göndermek ayıp sayılmalıydı, olmadı. En güzel mektup, sahipsiz, yersiz, yurtsuz, renksiz, kokusuzdur. Bir bildiri değildir. Ben intihara benzetiyorum biraz. Yanyana gelince belki bu yüzden kulağa hoş geliyorlar. Yalnızlığın sonu intihar mektubudur.

Daha öncesinde el ele bir mağazanın vitrini önünde çok sevdiği bir elbiseyi izlemek gerekiyordu. İlk adımı intiharın, ölüme en uzak olduğun zaman atılır. Duygularının değişebileceğine inanmalısın. İnanmak kaybolmakla kardeş sayılır geldiğim yerde. Kesin konuşmak cehaletin tavla arkadaşıdır. Önemsiz insanların en büyük merakı mahalleli ne der? Sahi nasılsın? İyiyim demek için sorulan sorulardan olduğumu düşünüyorum. Hep beklediğim cevapları alıyorum. Seni gördüğüm o yolun kenarı, bir yanlış anlayıştı, belki de hayatımdaki en büyüğü. Her bir parçan benden kaçar gibi. Dur artık! Yeter kaçtığın. Seni bulacağım ve bir sonraki intihar mektubunu senin için yazacağım…