Belki ayın yirmi yedisi,

aklımda bir isim kalmış,

yüz bin cihan harbi meydanlarda hazır,

bekliyor komutan emirlerini,

sen ise… Sen ise, koltuğunda

ölüm dikiyorsun kınalı on beşliklere.

Parmağına almışsın nişanını,

yüksüğünün yerinde nineden kalma bir yüzük olmalıydı.

“Sırtından yükünü nerede attın?”

diye sormaya bile çekiniyorum.

Sen savaşçıların en kahverengisisin,

ne davetkarsın, ne sitemin var.

Bin dertliye bir tane devan var.

Bir kerelik acısın, bir kerelik sancı,

bir kerelik umut, günah veya adına her ne dersen.

Akıl da var işte, en berbatı o.

Bir sürü söylenmiş özlü sözden

daha derin söylenmesini de bilirsin ama,

umurunda değil.

Etkilediğin insanların güzel varsaydığı

etiketlerden sıyrılmışsın. Ne kötü.

Seni normal bir insandan ayıran

bütün özelliklere de bir kaç parça paçavradan kefen dik.

Göz önünde olanlar en önce helak olur demiştin.

Orada durmayacaktın.

Mezarlara diktiğin nevresimlerden

güzel manzaralar çalmayacaktın. Yanıldın.

Belki ben de yanılmalıydım.

Güzel bir akşamüstü şairesinin kafasını

taşlara vurarak ettiği kan banyosunu

beraber çizmeliydik astarsız tuvallere belki de.

Her neyse.

Olduğun yerle öldüğün yer aynı.

Mezarına bir manzara bırakıyorum.

Şimdi mermerinde bir gonca gül var, başında şehit yazıyor.

Şahit yazsaydı daha iyiydi.

Yok dedi bir kere ve sendeledi
Yok olan her şeyin hatrına ve hürmetine
Mavi gözlerinden beliren okyanus akıntısının
Katran karası yüzü suyu hürmetine
Zemin sağlamdı oysa kendisi kadardı
Hassastı, ürkekti, düşmelere karşıydı
Bir kız çocuğunun ürkekliği belirdi üstünde
Ben diye belirdi ve sendeledi
Ben olan her şeyin katran karası
Yüzünden düşen bin parçanın her bir zerresi üzerine
Bir tef çalınıyordu uzaktan
Savaş çığlıkları yakıyor karanlığı
Bir balta giriyordu ormanına
Ağaç kesmek de değildi amacı
Baltanın sahibi birden çoğaldı
Bilge dağının yedi eri girdi mabedine
Onlar da hassastı üstelik
Ürkekti, düşmelere karşı dayanıklı, altın varaklı
Miğferinin altındaki
Mavi gözlerinden beliren gökyüzü akıntısının
Matem sarısı yüzü suyu hürmetine
Yok diye belirdi miğferin altından dili
Yok dedi,
Adın yok, sen yoksun, kerametin yok.
Sen dedi, sendeledi
Sen olan her şeyin yüzü suyu hürmetine

Zamanda serseri kurşun çevikliği, yeleği üzerinde devrik liderinin resmi

Vücudu üzerinde gezintiye çıkmış belirgin fikri, sınırı geçmesin diye elli altın daha.

Henüz uyku ama gösterdiği bir asırlık rüya değil de ne?

Asıl olanı ne zaman ayıracak yalandan,

Hangi ırgatı düşürecek geçim derdi diye bir zalim ocağına,

Kuytularda korkak farelere kurduğu kapanları etkisiz kılsın diye,

Şimdi; yıllardır içinde ruhunu arayan zaman, şimdi olmasın diye

Salyangozların yaratıcısına yalvarıyor yahut onunla dalga geçiyor.

Zihni ki, bir rüya mı yoksa bu zihnine ilişen manyetik tecavüzler, bilemiyor

Yalpalayarak, yalın ayak gezintilerinin sonunu kumsallarda bitirerek

Yalan olmasın ama

Kum taneleri içerisinde gördüğü her haşereden aman diliyor.

-ki haşereyi pek sevmez gece vakitlerinde, geceler sarı tonlarında olmadığı sürece-

Gösteriş gibi de olmasın diye sessizce sunduğu sunakların hamiline 

Selvi boyunu, boynundan geçen kirli kanlara bulamaya kadar varacak belki inadı

Yanıyor, kavruluyor, durmuyor

Salyangozların yaratıcısına yalvarıyor.

Keş ise yirminci katlara bakıyor, zaman buraya kadar nasıl ilerledi diye

zihni meşgul,

Bakıcısıyla bilerek yahut bilmeyerek

Anlaşamayan ihtiyarlığının yüzlerini

Zemheri yeşillere yerleştiriyor, okkalı bir küfrü alınlarının tam ortasına yakıştırıyor,

Tahribata yeminli, tarihinden emin olamadığı imansız düşüncelerini

Gariban kolyelerinin kurşunlarıyla kırmızılara boyuyor.

Ressamlığı da kötü zaten, diploması karpuzcudan

O kırmızı oldu mu hiç bu ihtiyar yirmiliklere diye

Salyangozların yaratıcısıyla dalga geçiyor.

Ne umursamaz bir adamdı.

Önce kendini bulmaya çalıştı,

geçen sefer de denedi,

yine olmadı.

Kendini bulduğu insanlardan da kaçtı üstelik.

“Bu nesil benim neslim değil.

Yanlış zamanda yanlış yerdeyim” derdi.

Dediği kadar vardı.

Biraz fazlasını söyledi fakat hiç farkına varmadı.

Çok zeki değildi.

Ama geçmişe duyduğu özlem bildiğinden değil,

gördüğündendi.

Çığlıkları yankılanırken daracık bir hücrenin duvarlarında,

var olduğu kadar yok olmayı fark etmenin verdiği huzuru

kamburunda taşımaya çalışırken yoruldu.

Hiç dert etmedi, bilmem kaç kilometre bölü saat ile esen lodosa

devrilmedi de üstelik.

Kaçtığı yerlerde ağaç kovukları

buldu her birinde bir asır saklandı.

Son kovuğa saklandığından tam yarım asır geçti, çıktı.

Uykusunda neler değişti diye bir dakika bile düşünmedi.

Onun devri değildi.

Belki de gelip geçmişti de farkında değildi.

Ahir zamandı çünkü, devirler bir hafta sürüyordu artık.

İki sözünden biri “Tarih, tereddütten ibarettir.”

Ne garip adam!

Bekleyerek geçmişi geri getirebileceği fikrini nereden edinmişti?

Şanslıydı.

Hala kesmemişlerdi saklandığı ağacı.

Sadece bu kadar şanslıydı.

Etrafına bakmadan yalınayak koştu.

Nereye gideceğini biliyordu.

Belki de bildiğini unutmamak için uykusunda sık sık bu yolu tekrar ediyordu.

Koşturuyordu,

ayakları onu nereye götürüyordu,

koştuğu yerde ne bulmayı umuyordu?

Emin adımlarından belli. Ne yaptığını biliyordu.

Tam denizin kenarında bir anda durmak zorunda kaldı.

Sanırım artık devrinin geri gelmeyeceğinin farkına vardı.

Ama gülümsedi.

“En azından” dedi,

“En azından seyyarlar ölmemiş, buraya kadar,

yüzyıllar boyunca yapılmış bir muhalefet var en azından!”

Bir karton bardakta çay aldı, ikramdı.

Denize en yakın ve en uzak noktaya,

betona oturup ayaklarını aşağı sarkıttı.

Düşünmeye başlasa düşünmeden edemezdi.

Bu yüzden erteledi.

Yanında bir kadın belirdi.

“Bodrum katlarda günahlar birikir.”

Ağlamaklı sesiyle bir mendil istedi.

Cebinden ipek mendilini çıkardı, kadına uzattı.

“Bodrum katlarda cinayetler işlenir.”

Oysa o mendili kutlu bir amaç için saklamıştı,

ama artık önemli değildi.

Zaten devirden umudu kesmiş,

öylesine bir yerde,

seçilmemiş bir saatte ölmeye karar vermişti.

“Bodrum katlarda bisikletler eskir.”

Zamanın devinimine ettiği mukavemet,

bedenini çürütmüş olacak ki

az önce kanlı canlı görünen adam

ruh gibi bembeyazdı. Titriyordu bir de üstüne.

Elini yıkamak istedi, denize eğildi,

galiba esnekliğini kaybetmişti,

bir anda kendini denizin dibinde buluverdi.

Yüzme de bilmiyordu, neydi bu deniz sevgisi?

Dibe doğru batmaya başladığında

kadının dudağındaki son cümleyi duydu,

“Bodrum katlar karanlıkta gizlenir.”

Nerede çizildi bu yüzündeki çizgiler,

Ne ara yaşlandın bu kadar?

Aynaya bakmak gelmiyor içinden.

zemindeki desenleri inceledin bir süre.

İnceledikçe inceldin.

İplerin koptu belki de dağıldın.

Durdun sonra. Dünya durdu,

zaman durdu, kalbin durdu.

Ne oldu diye soruyorum sana,

ne oldu?

O düğmeye sen mi bastın?

Asansörü sen mi durdurdun?

Kabul, bütün yaptıklarını

ve dahi yapacaklarına sonsuz kere kabul

Yine de senden rica ediyorum

Beni tamamla.

Belki havalandırmadan çıkan

Düzensiz seslerden bir armoni beğendin de

Dile getiremedin.

Parti parti düştün zemine.

Güzel dizilsin diye

Kelimeler ses tellerine,

Hafifçe öksürdün.

Sonra bambaşka şeylerden

Renklerden, filmlerden,

Su kaplumbağalarından konuştun

Ki ben, utangaçlığıma

Bir isim bulmak için sözlüklerden

Yıllarca gözlerimi ayırmamıştım

Sen ise asansörü durdurdun.

Belki de yanlışlıkla yaptın.

Ama bir kere durdurdun.

Korkunu gizlemek için mi bunca zaman,

Bir kere bile yüzüne bakmadığın

Benimle konuşmak zorunda hissettin.

Bu zulme değmezdi ama olsun.

Ben gocunmadım, sen de gocunmazsın umarım.

Ben yine çöplerini toplayayım sabahları.

Uyanamazsan sorun değil,

Senin çöplerini akşamları da alırım.

Benim işim bu!

Bir de arada resim çizerim.

Öyle güzel yüzler çizemem ama.

Senin gibi ruhani tablolar çıkaramam

Eşantiyon tükenmezlerden.

Olsun ben yine de çizerim.

Sadece sen çiziyorsun diye çizerim.

Zaten hiç bitiremem resimlerimi.

Yarım diye ruhum,

Sevemem seni.

Ama yalnızca sen bitir diye

Yarım kalabilirim.

Sensiz yaşamak eskizliktir,

Beni mutluluğa boya!

Renk kullanımın önemsiz,

beni önemli hissettiğin bir anda

Pastel zamanlara boya.

Ah şu memur düşünceler.

Nerede kaldı yalnızlığımızın orta kahveleri?

Üç kuruş denkleştirip satın alamadık

şu üzerinde yattığımız kaldırımları.

Bilirkişiler gezdi buralarda,

yağmur vardı,

şemsiyeler vardı.

Bir de battaniyeler ıslandıkça

cesetlik iddiaları çağlardı.

-Etrafını çizelim.

Çabuk olun, bir tebeşir bulun.-

İnsan küçükken

ölmekten korkmuyor anlaşılan

ya da bunu bir rolden ibaret zannediyor.

Ayaklarımız acıyor,

kuru yerlerde yağmurun hükmü hiçe sayılıyor.

Fırtına bastırıyor,

bulutlar inancımızı çürütmeye çalışıyor,

sanki bir küf denizinde

ekmek içinden bir sandala binmişiz,

bu derin koku

yavaş yavaş üzerimize siniyor.

Kelimelerimiz bitiyor ne acı.

Tazelemek için gönderilen bardaklardan

haber alamıyoruz.

Nerede kaldı kahveler?

Biz iki orta türk kahvesi söylemiştik.

Korkuların varacağı son liman

Camların üretildiği ortam.

Neden bu bardaklar yarım?

Sana çok alıştım, artık yapamıyorum.

Neredesin sevgili yalınlığım?

Kömür sürdüm yüzüme

Çatlaklarını doldurdum.

Devrimi yaktım, leş kokuları

Kahrı kahrettim, duvarlarımda sarı

Evet, zaten sarı olan duvarlarıma

Biraz daha sarı, çünkü sarılar çağlamalı

Bedenimdeki dikişler çoğalmalı

Algı yağmaları, yalın ağrıları

Sanrılarım kalbimde doğrulmalı.

Sonra yağmur sesinde belki

Belki beş metre bir bezin

-ki desensiz olmalı, beyaz olmalı-

Dikişsiz çehresiyle sevgilim

Zamandan kurtulmalı

Kırıp zincirlerini, tek gözlü gardiyanlara

Kızgın teşekkürlerden dökme

Bir gürzle katillerini taklit ettiğini

Göstermeli, gösterilerin sahibesi

Güzel yüzün ve kehribar gözlerin

Çarşaf teninde ruhlar alemi

Koyu macenta akınları

Bizi ve duvarlarımızı mahvetti.

Oysa sarı sanrı

Çok sarı, daha çok sarı

Sokakta kuşlar hakikaten sarı

Mevsimden diyorum herhalde mevsimden

Önümde hazal, uzakta Geyik dağları.

Ben, yok oluşların şairi, nasıl öldüm

İnanmadım da ondan devrildim

Sevdim de hakkı nedir diye

-bir ırgatın sırtında yüklü

saatleri gibi horlandım,

zorlandım, tökezimi sevmedim

diye düşündüm, diye düştüm-

Hakkını veremedim.

Ben bir çok ringde

Binlerce zihinle cebelleşip

Devrimi daimi sahiplendim.

Barınaklardan saklanır

Bas partilerinden demlenir

Ben yok oluşların şairi

Ne zaman, nasıl öldüm?

İnanamadım diye gözlerimi

Sürme diye taşlarına sürdüm.

Kör oldum diye kendime

Evvel zaman içinden,

Şiirlerden ve filmlerinden

Sahne süzdüm yüzünden

Aklımı çevirdim, belki de kaybettim.

Ben ölü şairlerin yok oluşu

Nasıl, ne zaman değil

Niye öldüm?

Bilmem dedim, cevap verdim

-kuru gürültüler yarattım

Tanrı gibi değil, hayır! Yoktan gelmedim.-

Öldüm diye hemen

Urgan sarıldı boynuma

Sıkışıyor boynum, kuru gürültülerim ıslak

Gözlerim kızarık

Ben şairlerin ölü yokuşu

Tamam yeter dedim,

Diye öldüm.

Acıktım.

Karnımı doyurmak için

Yüzlerce hamle yaptım,

Dünyanın hamallığına

Soyundum, uyandım.

Sırtımda binlerce tonluk

Bir yük vardı, taşıması acı veriyordu,

Uyandım.

Belki orada öldüm,

Burada doğdum,

Belki de böyle olmalıydı, inandım.

Dünya da öldü bence,

Sonra yeniden doğdu biliyorum,

Her şey geçmişte kaldı,

Sadece ben biliyorum.

Önceleri bir harabeydi

Bu ıssız kepazelik.

Yeniden noktası virgülüne

İnşa ettiler bu düzeni.

Başka açıklaması olamaz

Bu acıklı filmin.

Kapıda bıraktılar binlerce garibi,

Belki de unuttular.

Zaman zarflarından

İmla hatasında yüzen

Mektuplar çıktı, içeri almayın

Dedi özet olarak,

Makamlara inandılar, almadılar.

Dışarıda kaldım.

Beni içeri almadılar.

Garip buldukları herkesi

Issız bir saat ortasında

Kaderiyle baş başa bıraktılar.

Onlar öldüler, belki de

Yeniden doğmak için sıradalar,

Ben henüz hayattayım.

Üzgünüm. Zaten nefes almaktan umudu kesmiştim,

Beni hayata bağlayan

Bu oksijen bağımlılığından

Kurtulmaktı, olmadı.

Bugün ölemedim,

Ama yarın öleceğim.

Herkes her gece, gece yarısında ölecek,

Geriye sadece yarım kalan

Dönüşüm fikirleri kalacak.

Şimdi beklemek felaketiyle yüzleşmekte olan

Her bir sabit sayıdan dönüşüm adına cümleler

Duymak ister kulaklarım.

En güzel cümleyi alemlerin en zamansızından duymaksa şimdi…

Şimdi dünyadaki

En resmi makam olan

Rüyalar alemi denetleme kurulundan bir telgraf aldım.

Uyandım.

Harabelerden kendime fonksiyonlar seçtim,

Yanıldım. Bütün haberlerde ismimi duydum,

Ağladım. Evet.

Çok ağladım.

Ben restorasyon fikirlerimle

Kepazelik örneği olarak ilk sıraya yerleşmişim.

Üstelik haber vermeden

Yüz üzerinden bir not vererek karar kılmışlar,

En yüksek not benimki.

Seksen yedi almışım.

Neden yüz alamadığımı sorguluyorum,

Yakarışım bundan.

Haberler bas bas bağırıyor adımı,

Harabelerde yankı, gariplerde tepki.

Ben en ünlü fikirlerin yüzdüğü

Onlarca kitaptan aldım yüzümü.

Kim ne görmek isterse onu gösterdim, özünü.

Şimdi bir günah keçisi lazımdı, müteahhitlere.

İmzamın altında olduğu her zarafet örneği sözleşmeden

Çıkan keskin dişlere geçti boğazım.

Ben öldüm, belki de yenildim.

Acıktım.

Her kurabiye yaptığında annem,

Senin ismini sayıkladım.

Kulaklardan zihinlere

Nasıl bir his verdiğini

Test ettim, oyalandım.

Uyandım,

Bakkal da yakında üstüne,

İstekleri yerine getirmek için sabırsızdım,

Liste var elimde;

-Un

-Yağ

-Nişasta

-Şeker

Kapının önündeydim.

Bakkaldan içeri daldım,

Pek derin değildi,

Kepçenin bıçakları,

Vitrininden mallarını çalamadım.

Kayboldum,

Zamanda sıçradım,

Az önce olduğum yerde

Az önceki ben vardı,

Oraya sıçradım,

Kendimi öldürdüm sandım

Bir nevi başarısız bir yeniden inşa girişimiyle

Sonlandım.

Alarmı kapat artık,

Uyandım.

Kendinden emin bütün kişilik inşatlarında

konum zaman çizelgesi ve yapılacak işler listesi.

Kaygan zaman, her detayı planlanmış uzun ömürlü hayallerim.

Bir oğulum. Çizdiğin, ortaya getirdiğin.

Temeli kazık, cepheleri pastan biraz yanık.

En etkili yankıların kaynağından beslenmeli

zaruri hallerde kalmış diriliğim. Erilliğim, dişliliğim.

Bir kadınım. Sevdiğinden kopardığın.

Belli etmemeliyim yokluk hissini

zeminimden aldığım darbelere.

Çünkü şimdi ona karşı tepki oluşturan

her etkiden yasa rijitliği beklemekte şimdi cebirimdeki devinim.

Oysa ne mukavimim, ne de göç etmekte kavimlerim.

Ben bir hiçim. Hiçbir şey söylemeye yeltenmediğin.

Eğer her kesinliğin içinde bir hava boşluğu varsa

göstermeli donatılarından bu zelil durumu kirişlerim.

Burulmuş heveslerinden harikalar yaratmalı dizilişlerim.

Bilindik koridorlardan muntazam mekanlara geçmeli zahmet etmelerim.

Ben çizgiyim. Masalarda çürüdüm, verilmedi diye rüşvetim.

Ah bu detaylar, zamane duvarcıları. İp iskelesinde astılar hatıralarımı.

Bilindik dertlerden koyulmuş isimleri, her biri adi paravanlarla bölünmüş hücrelerimin.

Ben devinim. Bu devrin adımı değilim.

Hali hazırları gelmeli önüme belkilerimin.

Ne olur artık kabul edin. Esin, gürleyin.

Bana nefretlerinizden bahsedin.

Hayatı yaşanmamış bu çarpık bilinmişliğe bahşedin.

Bir kere benliğinizin dengesinden dışarıda seyredin.

Evinizmiş gibi hissedin.

Kahvenizi alın, dinlenin.

Tavsiyelere uyun.

Geniş alanlarda sevişin.

Sıvasız duvarlarınızdan düzen taleplerinizi törpüleyin.

Belki inşaatınızdan çıkmalı, inşaanıza gelmeli.

Yinede zemininizdeki yalıtımları sevin.

Su evinizi çürütsün, siz bir bardak için insanlığı katledin.

Bu yüzden üzülmeyin. Ağaçları kesin, kız çocuklarınızı toprağa defnedin.

Sonuçta siyah altın zemini, aldığın derslerin.

Jenerik dertlerden Kennedy kaderi seçin.

Herhangi bir yolda seyrederken üstü açık bir arabada

barışı veya savaşı seyretmeyi reddedin.

Ne yazgı ölüm, ne senin. Yorgun argın dertlerle eve gelin,

dertlilerle evlenin, ah şu zemin.

Ben Zemin.

İndirse suratıma yumruğu,

tutulsa artık verdiği yemin.

Var olmadan yok olma derdinde her bir birim.

Ne rezil bir bilim. Bina bilgisinden azade kişiliğim.

En sevdiğin benim. Bilirkişi dertlerim. Hemzemin.

Zemin. Kendinden emin. Bu Benim. Evet. Eminim.

Yorgunluğundan bahsetmek istemiyor,

yalnızlığından konu açılsın istemiyor.

Sevdiğini görüyor, söylüyor,

herkesten biraz anlayış dileniyor.

Büyük harflerle kurulmuş her cümleyi

dilinden susturucuyla çıkarıyor.

Kiminin kalbine, kiminin beynine

nişan alıyor. Vuramıyor.

Kelimeler nereden geliyor?

Şaşırıyor. 29 harften bu kadar anlam nasıl türetilir,

bu kadar kombinasyon nasıl anlamlı hale getirilir,

nasıl bazı kombinasyonlar diğerleriyle bir araya geldiğinde

birkaç farklı anlama gelebilir?

Ruhu mu bu sözlük silahını kullanıyor,

beyni mi ruhunu? Anlayamıyor.

Dünyada yaşamak diye bir şey varsa tarif edin de bilsin.

Ben bilmiyorum.

Dizdiği bütün harfleri arka arkaya ateşe veriyor da

alevinden ısınamıyor.

Isı da yok zaten, bunları nasıl düşünebiliyor?

Farkında değil ne yapıyor, ne yazıyor,

nereye doğru koşuyor,

hangi harflerin birbiriyle düellosundan doğan

kelimelerle koşması gerektiğine karar veriyor?

Soru eklerini insanı yormak üzere tasarlamış dilbilimciler.

Bu hainliğe katlanamıyor.

Her kombinasyonun köklerine kibrit suyu dökmekle

geçse ömrü, dışlansa etrafındaki bütün beyin tecavüzcülerinden,

eleştiri diye bir batağa düşse, hiçbir şeyden memnun olmasa

yeniden başlar bu savaş. Hem de daha bilinçli bir savaş.

Kazananın olmadığının farkında olarak,

vakit kaybı olduğunu bilerek.

Ne acımasız bir hergele şu zaman.

Geçmese, dursa da dövüşü bitse.

Tam da ruhunu dilimden fırlatacakken

silahı tutukluk yapsa.

Ne güzel olur böyle ölse.

Ölse de yenilse.

Binlerce hayat içinde binlerce hata sürdüm gözlerimin altına sürme diye.

Devrildim de devrim değildi ismim, çok güldüm.

Çok ağladım, evrildim.

Bilincimi kaybettim, sağa sola çarpa çarpa yürüdüm.

Yolumdaki canavarlara son günüme kadar direndim.

Artık bazı adımlarımdan emin değilim.

Adım emin değil,

alın yazım evin değil.

Çokça rezil,

çokça eril,

biraz değil fikrim

çok zelil.

Yalnızlığımı nereden attılar bu gökyüzüne,

hangi rüzgar getirdi intihar mektubumu ayağımın dibine?

Bu içimdeki çirkinlik hanginizin elinde?

Yüzüm yanıklar içinde, zikrim dağıldı, kelimelerim yüz ton.

Ağırlıklar tenimde.

Küf kusuyorum,

kan terliyorum,

ruhumu alıyorlar damarlarımdan

tahlil yapacağız diye.

Beni hanginiz öldürdü söyleyin de bileyim.

Cesedim kokmadan katilimi bulayım,

lütfen söyleyin,

bakın zebaniler bekliyor ayaklarımın dibinde.

Siz de görüyorsunuz değil mi?

Şimdi tekil dertlerim kimin tekelinde.

Lütfen beni biri bulsun,

bir ormana attılar beni,

ellerim bağlı,

hareketsizim,

yatıyorum.

İçim karanlık.

Omurgamın üzerinden tanıdık sesler geliyor,

bağırıyorum;

-SESİMİ DUYAN YOK MU!

Kuru gürültüler, ıslak gözlerim kısık

Yalpa adımlar burç değil cenk içimde

Ali cengiz değilim, sefiller dizlerimde çizik çizik

Buzlu birliklerin, güvenlik zaafiyeti

Korku cennetinde yenik müzmin

Vertigo derdi 7. Kattaki peygamber komşusunda

Zemheriler yeşil, gün delik delirmelerim

Hukukun üstünlüğü de bir zincir

Tamlamalar veya tamamlamalar

Benden değil bu sözler üstelik

Üslerimden havalanan helikopterleri

Düşürdün saydam zeminlerime

Sana kızmıyorum henüz

Ruhuna sözüm geçmiyor

Büyük adam olacak bedenim

Ama kulaklarım değil.

Yorgunluk değildi bu istilanın hissi

Fikrim salanıyor, depremin dengesiz, ben belirsiz

Ruhsuz ve renk yoksunu diğerleri

Nasıl da yerle bir etti silahsız adamların

beyinlerinde yüzen mermilerin sahibini

Hepsi sergi, hepsi sanat eseri

Elleri günahlar içinde

Gözleri bir peri

Bodrum katlarda yere serilen günahların

Sahibi de aslında terli

Islak yeryüzünden sızan bir kaç damla yürüdü, geldi

Rutubetli duvarlarında peygamberlerin isimleri gizli

Tuğlalarımı rastgele diz, beni yerle bir et

Derdim değil et, kan, sinir, dert

Sersefil hucurat belli değil izleri

Önünden geçen sadece bir maskeli serseri

Rüzgarlar sızar kapılarımdan

Perdelerim uçuşur

Devrilmiş her putta İbrahim’in fikri emniyeti

Sere serpe devril yere

Toprak değil bu

Beton evli

Peşin hükmü yendim, şimdi geldim

Derin bir kuyudan çıktım, gizlendim kardeşimden

Nerede bulsa beni korkarım şimdi

Vuracak beni alnımdan yahut

Saçımı kesecek

Keşişleri sevmem diye her seferinde

Beni bir kaç kez daha öldürecek.

Betonarme bedenim, kemiklerim kibrit

Delik deşik ruhumda yamalarım belli

Kuşluk vakitlerinde uyuma, delirirsin derdi

Babam öldü benim, bazen annem

Toprağa düşen ellerimi karıncalar yedi

Başlangıçların sahibi, son kez değil

Gök ışıkları mavi, bence bazen sarı

Tavan aralarında komplolar gizli

Yergilerin derdi belki de şarkılarım

Bir kaç nota yukarıdan dileklerle deliririm

Henüz geç değil ama erken de sayılmaz

Daha çok, çok, çok yenilirim.

Tavanların çatlaklarında yüzüyorum.

Belki de hiç ayak basılmamış bir sokakta yürüyorum.

Bu çarpık binaların girişlerinden ötürü arka bahçelere düşüyorum.

Sıkışıp kalıyorum.

Yalnız kalmak istemiyorum.

Yapacaklarım vardı benim daha.

Kahrımdan ölüyorum.

Tek kelime edemiyor, çabalıyor, yoruluyorum.

Bin yaşında bir çınar gibiyim, gövdem hamurdan, yapraklarımdan oksijen kusuyorum.

Boğazım yırtılıyor. Kalbim patlayacak gibi. Ritmim bozuk.

Belki de boşuna deviniyorum.

On beş bin peygamberden bir tanesi gelsin.

Yardım bekliyorum.

Cenazemi sen yıka. Yalvarıyorum.

Yaşarken yardımım olmadı insana.

Şimdi zulüm onlara, mezara koyacakları bedenim.

Son görev belki bu, son eziyet eşime, dostuma.

Ne olur beni onlarla ya da onlara bırakma!

Seninle ben aynı şehirdeyiz

Bambaşka hayatlar içinde

Birer dizgi,

Belki sezgi,

Sığamadık, dışarı taştık

Seninle ben aynı soydan geldik

Eğildik, büküldük

Birbirimizi görmeden piştik, yenildik

Üzerimizde şakıyan çekiçlere

Hiç lafımızı esirgemedik

Seninle ben aynı dertten geldik

Bir kaç fikir vardı aklımızda

Yoğrulduk, yorulduk

Nereden inceldik

Neden koptuk

Seninle biz aynı dizeden geldik

Dirildik, delirdik

Bir kaç mısraya sığmadık

Elendik.

Tortularımızdan sıyrıldık

Seninle ben aynı evden geldik

Ne bu öfke, ne bu kin

İtildik, yerlerde süründük

Hiddeti birbirimizden esirgemedik

Evrildikçe evcilleştik.

Seninle ben yağmurdan geldik

Yüzlere düştük

Çiğnendik, biriktik, ıslandık

Bundan hep nefret ederdik

Kendimizi dizginleyemedik

Seninle biz çok yeniydik

Eskinin ruhuna yenildik

Seninle biz iyiydik.

Şimdi sen iyisin

Ben iyiyim.

Geceyim, karanlık etraf

Zaman kimdir, kimden taraf

Gümüşe bakan yılgın bir sarraf

Bakır yüreği etti bertaraf

Bir hastalık, ciğere dizildi saf saf

Yalnızım burada, onlar bitaraf

Adım araf, alın yazım araf

Şimdi dağlar kadar yanılsam

Yollar kadar yazılsam

Ve annem kadar sarılsam

Varlık kadar yok olsam

Her ne kadar ben olsam

Her yerim talan

Adım araf, alın yazım araf

Sevgiliden ayrılır gibi ayrıldığı semt

Bir ışık, gökyüzü, etraf kalabalık

Bir kalemin kağıdı araması gibi

Arıyor dilinde kelimelerle

Mahçup yıldızların

Ayağının dibine

Düşmesi gibi

Eğilmeli önünde

Saygılar toprak

Günahkar bir korkak

Biz kimiz ve neredeyiz

Kiminleyiz.

Duyduklarım

Doğru olabilir mi?

Sence o kadar yanlışı

Aynı anda farklı insanlar

Yapmış olabilir mi?

Yalan diye sokaklarda

Bağırsak haykırsak da

Ağzından çıkanları

Yüzüne vurdu tanrı

En çok korktuğun yerden

Yaklaşır zaman birden

Ve bunların hepsinden

Sen sorumlusun

Yaşamak ağrısı

Tanrı yanılgısı

Can sıkıntısı

Kulak ağrısı

Ve bir isim sanrısı

Seni yanıldığın yerden

Dize getirir belki geç

Belki erken

Bir şiirin iskeleti

Bir kelimenin sefaleti

Güzelliğin azameti

Seni böyle mi

Terbiye etti

Bu kadar anne

Ve bir o kadar baba

Pişman mıdır acaba

O gün için

Ve gece

Beynimde yankı

Silah sesleri

Yanıldım belki

Seçerken akı

Bir tütsü

Tutuşturduk sana

Sana yandığına

Yemin edebilir

Belki hiç

Sevmeyebilir

Kaç

Seni bulacaklar

Ve hiç ummadığın anda

Senden konuşacaklar

Bir iğrenç kahkaha

Ağardı kulağımda

Kalırsan burada

Seni korurum

Ummadığın anda

Senin olurum

Bir kaç ses

Kulağımda yarım es

Yanılmak belki de

Düzensiz heves

Korkularım ve sen

Bir barınağın içinde

Herkesten

Kaçsanız bile

Bir kaç ağız

Sövecek size

Dilin önemi yok

Hepsi aynı bok

İstesem didaktik olabilirdim

Ya da bundan hoşlanmayan bir cahil

Boyumdan büyük kelimeler dökebilirdim

Kağıtlara ve hayat dolu çocuklara

Kirlenirdik beraber

Sokağa çıkıp satardık gençliğimizi

Ne gelir elden

Seçtik bir kere üstün olmayı

Düşmeyi düşünmeden

Düşleyebilmeyi, teslim olmadan

Ne gelir elden

Doğduk bir kere bataklığa

Kaldık sırtımızda yükle

Hamallığa

Bu şehirde her şey şiir

Yarısı deli, yarısı şair

Bir sokak ve kaldırımlar da dahil

Sefil bir hayat ve iki kahkaha

Unutulmuş masal ve bir rüya

Kırılmış her aynada

Bakma buruk gülüşlere

Aslında hepsi roller ve tarihi komedya