Ah şu memur düşünceler.

Nerede kaldı yalnızlığımızın orta kahveleri?

Üç kuruş denkleştirip satın alamadık

şu üzerinde yattığımız kaldırımları.

Bilirkişiler gezdi buralarda,

yağmur vardı,

şemsiyeler vardı.

Bir de battaniyeler ıslandıkça

cesetlik iddiaları çağlardı.

-Etrafını çizelim.

Çabuk olun, bir tebeşir bulun.-

İnsan küçükken

ölmekten korkmuyor anlaşılan

ya da bunu bir rolden ibaret zannediyor.

Ayaklarımız acıyor,

kuru yerlerde yağmurun hükmü hiçe sayılıyor.

Fırtına bastırıyor,

bulutlar inancımızı çürütmeye çalışıyor,

sanki bir küf denizinde

ekmek içinden bir sandala binmişiz,

bu derin koku

yavaş yavaş üzerimize siniyor.

Kelimelerimiz bitiyor ne acı.

Tazelemek için gönderilen bardaklardan

haber alamıyoruz.

Nerede kaldı kahveler?

Biz iki orta türk kahvesi söylemiştik.

Korkuların varacağı son liman

Camların üretildiği ortam.

Neden bu bardaklar yarım?

Sana çok alıştım, artık yapamıyorum.

Neredesin sevgili yalınlığım?