Tavanların çatlaklarında yüzüyorum.

Belki de hiç ayak basılmamış bir sokakta yürüyorum.

Bu çarpık binaların girişlerinden ötürü arka bahçelere düşüyorum.

Sıkışıp kalıyorum.

Yalnız kalmak istemiyorum.

Yapacaklarım vardı benim daha.

Kahrımdan ölüyorum.

Tek kelime edemiyor, çabalıyor, yoruluyorum.

Bin yaşında bir çınar gibiyim, gövdem hamurdan, yapraklarımdan oksijen kusuyorum.

Boğazım yırtılıyor. Kalbim patlayacak gibi. Ritmim bozuk.

Belki de boşuna deviniyorum.

On beş bin peygamberden bir tanesi gelsin.

Yardım bekliyorum.

Cenazemi sen yıka. Yalvarıyorum.

Yaşarken yardımım olmadı insana.

Şimdi zulüm onlara, mezara koyacakları bedenim.

Son görev belki bu, son eziyet eşime, dostuma.

Ne olur beni onlarla ya da onlara bırakma!