Bugün üçüncü gün. Bir takım yıldızı beliriyor gözlerimin önünde. Önceden gördüklerimin hazin bir hatırası olarak sadece bunlar beliriyor zifiri karanlıkta. Daha önce hiç bu kadar endişelenmemiştim göremeyeceğim için. Oysa basit bir toz zerresi sanıyordum gözlerimde misafir ettiğim zerreleri. Meğer onlar bir işgalci edasında misafir oldukları haneyi ele geçirmek için planlar yapmışlar. Perdeleri kapatmalarını buna bağlıyorum. Zannediyorum ki iyi huylu değil beynimdeki bu sefilliğinden habersiz ur. Belki de kendine yüklediği sıfat; Uğur. Yenemeyeceğimi düşünmüyordum son günah çıkarmama kadar bu şaşkın günahımı. Ama rahiplerdeki umutsuz gülümseme varlığımı aşıp büyük bir savaşma ruhuyla da doldurmuyor yorgun bedenimi. Yıkıcı. Bugün gözlerim seni göremeyecek. Belki bir sonraki görüşmemiz aylar sonra değil. Bir kaç saat sonra yanıma gelip her şeyin iyi olduğunu söyleyeceksin. Varlığını hissetmem için tenine ihtiyaç duymuyordum oysa. Şimdi o güzel fotoğraflarına bakamayacağım. Güzel yüzünü unutmamak için hayallerime saklanacağım ne acı. Belki bununla başa çıkamayacağım. Son kez gördüğümü anlamış olsaydım doya doya bakardım yüzüne diye düşünüyorum. Gerçi yakınmayı, pişman olmayı, kaderimi sorgulamayı sevmem ama. Ama, ama, ama…

Düzen takıntımı bırakmam için yardımcı olacak iyi tarafı. Göremediğim şeylerin düzensiz olduğunu hissedemem sonuçta. Başka iyi tarafları da olacaktır eminim. “Her şerde bir hayır vardır.”derdi babaannem. Onun ölümünden beri hiç bu kadar onu özlemle anamamıştım. Belki de onu sevmeyi bile bilmiyordum. Artık bazı konularda ne demek istediğini anlayabiliyorum galiba.

Hayvan sahiplenmek istiyordum. Uzun zamandır bununla ilgili araştırma yapıyordum. Bir kaç yerde kılavuz köpeklere rastlamıştım sahiplenmeyi bekleyen. O zamanlar hiç ihtimal vermediğim bu olgu, şimdi gırtlağıma çökmüş durumda. Sadece gözlerimi kaybetmem değil olay. Ölebilirim de. Bu da çok uzak geliyordu bir zamanlar. Ölüm denen insanüstü yoklukla tanışmam çok küçükken olmuştu, Annem. Belki de bundan dolayı çok sahiplenmiştim o yokluğu. Ama başına gelince insan daha garip hissediyormuş. Bir arkadaşımı da lisede kaybetmiştim. Benimkine benzerdi yolculuğu. Umarım demem gerekiyor galiba, umarım yolculuğumuzun sonu aynı yere gitmez demem gerekiyor. Galiba umarım demek istemiyorum. Onları özledim. Ama yanlarına gidip onlara anlatabileceğim kadar fazla ilim, irfana sahip miyim, gerçekten bilemiyorum. Hem yeniden dirilmemiz ne zaman olacak ki? Daha o zamanın bilgisine bile ulaşamadık. İyi şeyler düşünüyordum hayat için. Belki de hayatın yoruculuğundan bıktım. İyimserliğin kara mutluluğu düştü gözlerime. Göremiyorum. Yıldızlar biriktiriyorum gözlerimdeki perdelerde. Her birinden bir istekte bulunuyorum. Seni unutmak istemiyorum. Ölmek istemiyorum. Ölürsem de sakın ağlama, gözlerim, gözlerindir. Bir damla yaş, bilmem kaç dakika daha yaşlandırır seni. Ağlama, istemiyorum.