Gecenin hür kuşları vardır. Bilinmeyen saatlerde seferler düzenlenen tüm düşlere bir göz atarlar. Ayın karanlık tarafını gören herkes gibi onlar da aynı şarkıları yazarlar. Topluluk belirtisi hissedilmeli, insanlar da onlar gibi hep aynı kokuları duyarlar.

Kat edilen her bir metre insanlığın bir başka denize yelken açabilme potansiyeline sahiptir. İnsan, yapısı gereği unutandır. Oysa yola radikal arzuları ile çıkmıştır. Yol ne kadar dar ise o kadar derindir. Bu derinlikte usta yolcular bile vurgun yiyebilirler.

Ne kadar inandırıcı konuşuyor bazen balıkçılar. İnanmamak elde mi? İnsan inanandır. İnandıkları uğruna insanlıklarını bile kenara bırakabilirler.

Düşünce kalkmak ister insan. Aynı yerden düşmek istemez. Buna tecrübe der. Belki de alışmak lazım acıya. İnsan olmanın gereği düşünmektir. Gerektiği kadar düşünmez ama. Eğim eğilince olmaz. Eğilimin ne tarafaysa oradan kırmaya çalışır dalını hayat.

Denizin durağanlığı balıklarımı rahat ettirmeliydi. Onlar ölmeyi seçti. Tercih meselesi. Kızamıyorum yine de. Onları oraya bırakmak bir hataydı. Hatalı olduğunu kabul eden de insan olmalıydı.