Bu bir intihar mektubu değildir. Belki de mektup bile değildir. Zaten mektupların amacını yanlış anladı insanlık. Mektuplar birine yazılmamalıydı. Öylesine yazılıp öylesine bir yere gönderilmeliydi. Tanıdık insanlara mektup göndermek ayıp sayılmalıydı, olmadı. En güzel mektup, sahipsiz, yersiz, yurtsuz, renksiz, kokusuzdur. Bir bildiri değildir. Ben intihara benzetiyorum biraz. Yan yana gelince belki bu yüzden kulağa hoş geliyorlar. Yalnızlığın sonu intihar mektubudur.

Düşüncelerin derininden yıldızlar yerine, el ele bir mağaza vitrini önünde en sevdiği elbiseyi izlemek gerekiyordu birlikte. İlk adımı intiharın, ölüme en uzak olduğun zaman atılır. Duygularının değişebileceğine inanmalısın. İnanmak kaybolmakla kardeş sayılır. Kesin konuşmak cehaletin tavla arkadaşı, önemsiz insanların “El alem ne der?” en büyük merakı. Sahi, bırakalım bunları, nasılsın? İyiyim demen için sorulan sorulardan biri olduğumu düşünüyorum. Hep beklediğim cevapları alıyorum. Seni gördüğüm o kaldırım kenarı, bir yanlış anlayıştı, belki de hayatımdaki en büyüğü. Her bir uzvun benden kaçar gibi. Dur artık! Yeter kaçtığın. Seni bulacağım ve bir sonraki intihar mektubunu senin için yazacağım…