Yakından tanıdığım insanların cesetlerini bir budist tapınağında yaktım. Budaya saygılarımı sunup oradan uzaklaştım. Kaçtım, kaçmasam beni seveceklerdi, ki sevilmekten hiç hoşlanmam. Yalnızlığıma göz koydu üç beş ihtiyar rahip, eşlerini öldürdüler, çocuklarını uzak diyarlara sürdüler. Yapmayın dedik dinletemedik. “Birlikte zor zamanlardan geçtik” dedi bir tanesi, içeriğini sorduk, söylemedi. Çok da lazımdı sanki. Bağırdık aniden hep birden “Yapma!” Diye. Bizi duyan herkes durdu. Duymayanlar da duranları görüp durdu. Oysa şaka yapacaktık ayin hazırlığındaki bir bilgeye, her şey gibi bu da kaka oldu. Bu aralar yalnızlıklarımızın bir merhemi yokmuş gibi davranmaya karar verdik. Fazla ilgiye gelemiyoruz götümüz kalkıyor hemen. Oysa bizim ne çok iyiliğimizi düşünen var. Hepsi yalancı, hepsi riyakar. Yalnızlığın en büyük kanıtı bir olacakken iki olmaktır.