Month / Ekim 2019

by Zihni Alelade

Bin Ağrıya Bir Ağıt

Kalksa da geçse şu üşüyen ateşin başına

İçimdeki sıkılgan ve bir o kadar doğurgan korku

Elini uzatsa da yaksa kendi canını

Acısını hissetsin diye o güzel ismin vücudu

O ki her dert onda, deva da uzakta değil

Ama uzak yakında, ardı ardında ve dağ başında

Bir korku ki her anda ve yakında

değilse de yaklaşmakta

Kalksa da geçse şu içime sinmeyen ateşin başına

İçimdeki şu utangaç ve bir o kadar haklı özlem

Ne olur diye yalvarsa, ne olur!

Yakma artık sık sık boğazıma giden ellerimi

eksi kırklarda dolaşırken sokakları

Yüzünü görmek için uzattığım yolları

Hayaliyle koşuşturduğum ırmak kenarlarını ve

komidinden devşirme sörf tahtamı

Yakma artık ne olur

İçimde büyüyen rüzgarları

Öldüyse şimdi, gerçekten öldüyse

Ne olacak şu yirmi yıllık körpe vücudu

Kalksa da geçse şu gözlerimi yeşerten ateşin başına

İçimdeki şu bakire ve bir o kadar şuh sevgi

Sulak yerde yetişmese de o devrimci otlar

Temizlemeye çalışırken mezarını beş liralık bahşişe

Somurtkan yüzlü arsız veletler

Ne verirsen abi uyanıklığıyla ismine sövecekler

Duymazdan geleceğim bense

Lanet olacak her içime çektiğim nefese

Çünkü hatıraydı korumak gereken bekaret değil

Kalksa da geçse şu öldüresiye dövülmüş ateşin başına

İçimdeki sağır ve bir o kadar geveze uyku

Sen diye dinmese bilinmez bir mekanın uğultusu

Yine de sen diye devrilmese o demirden putlar

İçinden geçtiği iki yanında aslan figürleriyle bir koridor

İkinci tekilden sıyrılsa da bilinse

Ayakların altından süzülen bir zeminle

Uğrak bir çıkmaz sokağa çıksa sen diye

Yani dese ki kalkıp boylu boyunca uzanan bir dilenci

İki yüzlü dilenci

Hissikablelvuku

Nereden sokuldu bu his koynuma

Ne bu cinnet kovuğu başımda

Vursa boynumu da uyansam, kahpe kabus, sorgu

Kalksa da geçse şu ateşten perişan ateşin başına

İçimdeki şu yüz bin tonluk küfür ve yargı

Salkım saçak yağmurların altında yağmalanan

Ahraz. Bir enkaz, bir saz, devasa bir bağnaz

Söndürse diline değmeyen bir nefesle

Dindirse kederi, dumanı tüten bir keşişle.

by Zihni Alelade

Ruhi ve Üç Bin Yüz Yetmiş İki Yaşında Bir Kadın

Ne umursamaz bir adamdı.

Önce kendini bulmaya çalıştı,

geçen sefer de denedi,

yine olmadı.

Kendini bulduğu insanlardan da kaçtı üstelik.

“Bu nesil benim neslim değil.

Yanlış zamanda yanlış yerdeyim” derdi.

Dediği kadar vardı.

Biraz fazlasını söyledi fakat hiç farkına varmadı.

Çok zeki değildi.

Ama geçmişe duyduğu özlem bildiğinden değil,

gördüğündendi.

Çığlıkları yankılanırken daracık bir hücrenin duvarlarında,

var olduğu kadar yok olmayı fark etmenin verdiği huzuru

kamburunda taşımaya çalışırken yoruldu.

Hiç dert etmedi, bilmem kaç kilometre bölü saat ile esen lodosa

devrilmedi de üstelik.

Kaçtığı yerlerde ağaç kovukları

buldu her birinde bir asır saklandı.

Son kovuğa saklandığından tam yarım asır geçti, çıktı.

Uykusunda neler değişti diye bir dakika bile düşünmedi.

Onun devri değildi.

Belki de gelip geçmişti de farkında değildi.

Ahir zamandı çünkü, devirler bir hafta sürüyordu artık.

İki sözünden biri “Tarih, tereddütten ibarettir.”

Ne garip adam!

Bekleyerek geçmişi geri getirebileceği fikrini nereden edinmişti?

Şanslıydı.

Hala kesmemişlerdi saklandığı ağacı.

Sadece bu kadar şanslıydı.

Etrafına bakmadan yalınayak koştu.

Nereye gideceğini biliyordu.

Belki de bildiğini unutmamak için uykusunda sık sık bu yolu tekrar ediyordu.

Koşturuyordu,

ayakları onu nereye götürüyordu,

koştuğu yerde ne bulmayı umuyordu?

Emin adımlarından belli. Ne yaptığını biliyordu.

Tam denizin kenarında bir anda durmak zorunda kaldı.

Sanırım artık devrinin geri gelmeyeceğinin farkına vardı.

Ama gülümsedi.

“En azından” dedi,

“En azından seyyarlar ölmemiş, buraya kadar,

yüzyıllar boyunca yapılmış bir muhalefet var en azından!”

Bir karton bardakta çay aldı, ikramdı.

Denize en yakın ve en uzak noktaya,

betona oturup ayaklarını aşağı sarkıttı.

Düşünmeye başlasa düşünmeden edemezdi.

Bu yüzden erteledi.

Yanında bir kadın belirdi.

“Bodrum katlarda günahlar birikir.”

Ağlamaklı sesiyle bir mendil istedi.

Cebinden ipek mendilini çıkardı, kadına uzattı.

“Bodrum katlarda cinayetler işlenir.”

Oysa o mendili kutlu bir amaç için saklamıştı,

ama artık önemli değildi.

Zaten devirden umudu kesmiş,

öylesine bir yerde,

seçilmemiş bir saatte ölmeye karar vermişti.

“Bodrum katlarda bisikletler eskir.”

Zamanın devinimine ettiği mukavemet,

bedenini çürütmüş olacak ki

az önce kanlı canlı görünen adam

ruh gibi bembeyazdı. Titriyordu bir de üstüne.

Elini yıkamak istedi, denize eğildi,

galiba esnekliğini kaybetmişti,

bir anda kendini denizin dibinde buluverdi.

Yüzme de bilmiyordu, neydi bu deniz sevgisi?

Dibe doğru batmaya başladığında

kadının dudağındaki son cümleyi duydu,

“Bodrum katlar karanlıkta gizlenir.”