Kalksa da geçse şu üşüyen ateşin başına

İçimdeki sıkılgan ve bir o kadar doğurgan korku

Elini uzatsa da yaksa kendi canını

Acısını hissetsin diye o güzel ismin vücudu

O ki her dert onda, deva da uzakta değil

Ama uzak yakında, ardı ardında ve dağ başında

Bir korku ki her anda ve yakında

değilse de yaklaşmakta

Kalksa da geçse şu içime sinmeyen ateşin başına

İçimdeki şu utangaç ve bir o kadar haklı özlem

Ne olur diye yalvarsa, ne olur!

Yakma artık sık sık boğazıma giden ellerimi

eksi kırklarda dolaşırken sokakları

Yüzünü görmek için uzattığım yolları

Hayaliyle koşuşturduğum ırmak kenarlarını ve

komidinden devşirme sörf tahtamı

Yakma artık ne olur

İçimde büyüyen rüzgarları

Öldüyse şimdi, gerçekten öldüyse

Ne olacak şu yirmi yıllık körpe vücudu

Kalksa da geçse şu gözlerimi yeşerten ateşin başına

İçimdeki şu bakire ve bir o kadar şuh sevgi

Sulak yerde yetişmese de o devrimci otlar

Temizlemeye çalışırken mezarını beş liralık bahşişe

Somurtkan yüzlü arsız veletler

Ne verirsen abi uyanıklığıyla ismine sövecekler

Duymazdan geleceğim bense

Lanet olacak her içime çektiğim nefese

Çünkü hatıraydı korumak gereken bekaret değil

Kalksa da geçse şu öldüresiye dövülmüş ateşin başına

İçimdeki sağır ve bir o kadar geveze uyku

Sen diye dinmese bilinmez bir mekanın uğultusu

Yine de sen diye devrilmese o demirden putlar

İçinden geçtiği iki yanında aslan figürleriyle bir koridor

İkinci tekilden sıyrılsa da bilinse

Ayakların altından süzülen bir zeminle

Uğrak bir çıkmaz sokağa çıksa sen diye

Yani dese ki kalkıp boylu boyunca uzanan bir dilenci

İki yüzlü dilenci

Hissikablelvuku

Nereden sokuldu bu his koynuma

Ne bu cinnet kovuğu başımda

Vursa boynumu da uyansam, kahpe kabus, sorgu

Kalksa da geçse şu ateşten perişan ateşin başına

İçimdeki şu yüz bin tonluk küfür ve yargı

Salkım saçak yağmurların altında yağmalanan

Ahraz. Bir enkaz, bir saz, devasa bir bağnaz

Söndürse diline değmeyen bir nefesle

Dindirse kederi, dumanı tüten bir keşişle.