Sabah saat 5.34

Yalnızlığımın arka sokaklarındayım. İçerdeyim. Bir ayakkabı eskimesi kadar süre geçirdim, su bardağı dibinde. Ordan oraya uçup durdum. Bir ara Galata’nın üzerinden geçtim. Flaşların patlaması için erken bir saatti. Ve ben en büyük ışığı seni bulmak için arıyordum. Seni aramak için öncelikle başka şeyleri aramam gerekiyordu ve bu bana acı vermiyordu. Acı çekmek anlamsızdı arka sokaklarda. Bir halta yaramazdı dizlerimdeki çiziklere homurdanmak. Dikenli tellerden aldığım yaraları boş verdim. Bir adam geçti önümden saat bir hayli geç olmuştu. Adamın elinde koca bir ayna vardı, ben her aynaya baktığımda bir kez daha intihar ederdim. Bileklerimi yalnızlığım keserdi. Bir neşter gerekmezdi bana. Damarlarımda narkoz gezinir dururdu. Geç saatlere kadar kaosta ilerlerdi. Bir polis durdurunca kaybolup giderdi. Beyaz bir çarşafa bin kilowatt ışık değmiş gibi uçup giderdi. Nereye diye sormazdım, sadece gidişini izlerdim.

Sabah saat 5.35