Birkaç uğultu ile irkiliyorum, sesler tanıdık, biliyorum. Ama burada olmamalılar, şaşırıyorum. İçimdeki büyük boşluktan geçmişin yankılarını mı duyuyorum acaba? Korkuyorum. Tüm sevgilerimi içimde söndürdükleri ateşe atıyorum, bir ihtimal tutuşur belki, bekliyorum. Ezilen gururumu yıkadım astım, kurutuyorum. Kuruntu yapıyorum belki de, bilmiyorum.

En yakında duran yetmişlerinde bir ihtiyara saati soruyorum, afallıyor. Saatin benim için ne önemi var diyor. O anda anlıyorum. Bu zamana kadar geçirdiği binlerce dakikadan biri bile kıymetli gelmiyor ona, fark edebiliyorum. Öylesine geçirilen zamanlardan böyle pişman mı olacağım? Öyle olmamasını umuyorum.

Uçakların kanatları iniş için açılıyor, bildiklerimle birlikte bilmediklerim de yere inecek. Yerini, zamanını bekliyorum.

Dudağımda eski bir türkü, bir yandan mırıldanıyor, bir yandan dinliyorum. Galiba hayatımın her saniyesini saymamalıydım, yoruldum, dinleniyorum.

Orada biri mi var? Dinlendiğimi hissedebiliyorum. Sadece bir gölgeymiş. Gölgeleri seviyorum. En çok senin gölgeni seviyorum. Işığından kurtulmana üzüldüm. Zaten ben de bir heykeldim. Devrimin eşsiz notaları ile birlikte devriliyorum.

Günaydın, yeni dünya, geceye karışıyorum.