Hemen her dakika çabalamakla ilgili düşüncelerimin değişimi huzursuzluğa yol açsa da, içimdeki o nevrotik piçin tüm rahatsız isteklerini uygulamaya koymaya çalışıyorum. Kendimle barışamadığımdan ötürü aynalarla da düşman oldum. Gördüğün gibi bir düşman onlarca düşmanlık doğuruyor. Karşılıklı aynalarda düşmanlık sonsuzluğa kadar erişiyor. Erimiyor, yok olmuyor. Işığın varlığını fırsat bilip, yüzüme bir buçuk ton yumruğunu indiriyor. Gölgelerim yerleri siliyor. Silinenle birlikte silinip gidiyor. Hoşça kalıyor.

İlgisiz düşmanlarım var, her bir hücremden davacıyım, biri bunu yetkililere bildirsin. Yetersizliklerimle yetinmeye çalışsa da aynadaki düşmanım, beni can evimden vuramayacak. Henüz beni tanımıyor. Ben onu çocukluğumdan anımsıyorum.  O da o zamanlar benim gibiydi, ne yazık! Bu zamana kadar az olanla yetinmeye alışmış. Dengesiz bir varlık, karşımda ağlıyor, amma da alınganmış.

Bizim savaşlarımızın zamanı da yeri de belli değil anlayacağın. En mahrem zamanlarda kaldırıp dizine vurulan tekmelerden sakın. Hayret, birbimize bu kadar ırak, bu kadar yakın. Hayallerinden korkuyorum dostum. Beni kendi dünyandan ayır. Zalimlik kanında var, yüzündeki o aptal gülümsemeye yakış da benimle konuşurken oradan tanın.

Tüm düşmanlarım, genetik bir devamlılık hatasından yüzlerini kaybetmiş. Şimdi hepsi yüzümü çalmak için aynada pusuda. Gençliğimden vuruyorlar beni, zaaflarımdan, aşklarımdan. Bir an olmalı artık, kaçmalıyım bu rüyadan.

Gözlerinden akan, timsahtan alınmış, beni en savunmasız olduğum zamanda vurmuş, göklere cesedimi yığmış. Gösterisi rolmüş, kendime fazlaca inanmıştım. Beni yanıltmış. Ben baygınken, ruhumu, rüyalarımı, yüzümü çalmış.

Yenildim işte. Görüyorsun. Ama son darbemi her zaman hatırla.

Sessizliğini sinirlendirdim, bana çığlıklarından bir tane yakıştır. Ardımdan tak, takıştır. En dingin zamanımda yaklaş, en savunmasızken. Yanıma otur, af dile.

Affediyorum. Bana benden iyi bak. Öyle hemen yenilme.